Sejneńszczyzna leży we wschodniej części Suwalszczyzny, na styku granic Polski, Litwy i Białorusi. O wyjątkowości tej krainy, będącej fragmentem Zielonych Płuc Polski i należącej do obszaru Natura 2000, świadczyć mogą unikatowe polodowcowe krajobrazy, czyste rzeki Marycha i Czarna Hańcza, liczne jeziora z „perłą w koronie” – malowniczym jeziorem Wigry. Lasy Puszczy Augustowskiej oraz Wigierskiego Parku Narodowego stanowią ponad 40% powierzchni Sejneńszczyzny. Jest to bez wątpienia jedno z najczystszych miejsc w Polsce.

Pierwszymi mieszkańcami Sejneńszczyzny byli Jaćwingowie – ich tradycje i kulturę stopniowo odkrywają współczesne badania archeologiczne. Pierwotni osadnicy nie oparli się fali krwawej chrystianizacji Zakonu Krzyżackiego i od końca XIII wieku na tych terenach zapanował okres tzw. „wildnisu” (bezludnej ziemi). Osadnicy pojawili się tu ponownie dopiero w XVI wieku, pochodzili głównie z pobliskiej Litwy i Mazowsza, choć zdarzali się także Prusacy, Rosjanie, Tatarzy. Pierwszym miastem opisywanej krainy były Berżniki (obecnie niewielka wieś w gminie Sejny). Na przestrzeni wieków, w tym niezwykłym tyglu narodowościowym, religijnym i kulturowym kształtowały się współczesne, wyjątkowe tradycje Sejneńszczyzny.

Zasięg terytorialny tej krainy pokrywa się z granicami administracyjnymi powiatu sejneńskiego – najmniejszego pod względem ilości mieszkańców powiatu w Polsce. Najważniejszymi miejscowościami w regionie i jednocześnie siedzibami władz samorządowych są Sejny, Puńsk, Krasnopol oraz Giby. Gmina Puńsk jest w 80% zamieszkała przez litewską mniejszość narodową.